...

Są takie momenty kiedy całą mnie zalewa. Rozsadza od środka, ogłupia i cieszy jak cholera. Co? No duma.  Ta największa z możliwych. Bo, że na co dzień jestem dumna z syna mego jedynego, to już pisałam ostatnio. Teraz będzie o tej największej z możliwych. Tej, co to trwa ułamek sekundy, uderza we mnie z całych sił i znika. Ale błogą radość pozostawia po sobie na długo.

Pojawia się zawsze, kiedy Antek mnie zaskakuje. Coraz więcej jest takich, bo i Mały coraz więcej umie. Pierwszy raz zaskoczył nas na spacerze. Miał około 2 miesięcy.  Leżał jeszcze płasko, jak naleśnik, nie umiał chwytać. Aż tu nagle trzyma sobie smoka w rączce. Skubaniec zidentyfikował intruza (nie przepada za smoczkiem), chwycił i wyciągnął z buzi. Uczuliśmy ten moment salwami radości. Dobrze, że towarzyszący nam znajomi wczuli się z klimat i świętowali z nami.

Potem był moment kiedy Kruszyn wstał. Jeszcze nie na wyprostowanych nóżkach, ale klęknął na łóżku przy kaloryferze. Bawili się z mężem na łóżku. A, że mąż mój śpiochem jest największym jakiego znam (jakie szczęście, że Antek odziedziczył po nim to zamiłowanie!) to sam nie wiedział, kiedy zamknęły mu się oczy.
I co zobaczył, gdy je otworzył? Spionizowanego, uśmiechniętego malca przy kaloryferze. Zdążyłam przybiec z drugiego pokoju, żeby na własne oczy podziwiać to cudo. Odtańczyłam taniec radości, a mały patrzył na mnie z uśmiechniętą gębą mega radochą w oczach.

No i w końcu wstał zupełnie.  Leżał w łóżeczku, ja uganiałam się za mopem. Skończyłam myć podłogę i wiadro odłożyłam koło łóżka. Wyszłam na chwilę do kuchni. Antek rzecz jasna nie byłby sobą, gdyby przepuścił taką okazję. Wracam, a Mały stoi na własnych nóżkach a w rączce trzyma kij od mopa. Zdębiałam. Dopiero co skończył sześć miesięcy i jeszcze nie siedział. O stanie go nawet nie podejrzewałam.

Takie momenty rekompensują mi zmęczenie czy trudy pojawiające się na drodze macierzyństwa. Swoją drogą tak myślę teraz, że niewiele jest w życiu rzeczy, które potrafią wywoływać w nas tak skrajne emocje niemalże w jednej chwili. Ja na szczęście należę do tej kategorii mam, że uśmiech, radość, czasem sam gest Małego potrafi postawić mnie na nogi w chwilach kryzysów. I niech trwa ten stan rzeczy. Mam nadzieje, że nie tylko u mnie!

p.s. Rodzicielska duma naprawdę nie zna granic!

http://www.condenaststore.com