Wspomnienia

Odkąd urodził się Antoś, często porównuje wydarzenia z teraźniejszości, z analogicznymi, które miały miejsce dokładnie rok wcześniej, gdy byłam w ciąży.

Tegorocznej Wielkanocy przypominałam sobie święta sprzed roku, gdy dopiero co dowiedzieliśmy się, że w moim brzuchu żyje maleńka istotka. 

W maju, podczas moich urodzin myślałam o tym, jak  przeleżałam cały ten dzień, nie mogąc się ruszać, jedząc suchary i wymiotując na zmianę (zawsze chciałam, żeby moje 25 urodziny były spektakularne:D).

Naszło mnie też dzisiaj, podczas spaceru na cmentarzu. Pamiętam wszystko sprzed roku. Wszystko!

Miałam na sobie czarne spodnie, czerwoną tunikę, długie kozaki i bladoróżowy płaszcz. Pamiętam drapiący zapach zniczy. Pamiętam to zimo próbujące przeniknąć mnie na wskroś. Pamiętam moją rękę w Jego ręce. Pamiętam dokładnie o czym rozmawialiśmy... Pamiętam nawet jakiej płyty słuchaliśmy w samochodzie wracając z cmentarza.

Ale najbardziej pamiętam mój stan. Oczekiwanie. Ekscytacja. Bycie w samej sobie. Cała moja uwaga była skierowana do wewnątrz. Do maleńkiego człowieka mieszkającego w moim brzuchu. Chyba tylko instynkt samozachowawczy pozwolił mi jakoś funkcjonować i nie zginąć w społeczeństwie. Ale uwielbiałam ten stan!  Nie przeszkadzała mi aura za oknem, bo we mnie był maj. Znienawidzony listopad, stał się miesiącem  oczekiwania na nowe życie. Nagle jesień zyskała nowy wymiar. 

Nie mam pojęcia dlaczego, akurat ten dzień przywołał we mnie takie wspomnienia. Ale to są bardzo miłe wspomnienia i cieszę się, że przez chwilę mogę znów doświadczyć tej błogości.